Διαθέσιμη στο Netfllix είναι πλέον η νέα ταινία θρίλερ με την ονομασία “The Silence” και η οποία από το trailer που είχαμε δει μας είχε αφήσει καλές εντυπώσεις.
Πρωταγωνίστρια είναι η Ally, ένα 16χρονο κωφό κορίτσι που ζει σε έναν post-apoc κόσμο όπου τρομακτικά ιπτάμενα τέρατα κυνηγούν τους ανθρώπους, βασισμένοι μόνο στην εξαιρετική τους ακοή. Μαζί με την οικογένειά της προσπαθεί να φτάσει όσο πιο αθόρυβα γίνεται σε ένα καταφύγιο, όμως εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με μια διαβολική αίρεση που θέλει να εκμεταλλευτεί την ιδιαιτερότητα του κοριτσιού.
Το σενάριο έχουν γράψει οι Shane και Carey Van Dyke (Chernobyl Diaries) και το σκηνοθέτησε ο John R. Leonetti (Wish Upon, Annabelle).
Πρωταγωνιστούν οι Stanley Tucci (A Private War), Kiernan Shipka (Chilling Advenures of Sabrina), Miranda Otto (Zoe) και John Corbett (My Big Fat Greek Wedding 2).
Δεν δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως αρχικά έχουμε μια παραλλαγή του “A Quiet Place” που από αυτό φαίνεται να είχε εμπνευστεί και η μεγάλη επιτυχία του Netflix “Με τα μάτια κλειστά (Bird Box)”.
Στην περίπτωση όμως του The Silence τα πράγμα είναι διαφορετικά μιας και η ταινία μαζί με το The Quiet Place ξεκίνησαν την παραγωγή τους την ίδια περίπου χρονική στιγμή. Επίσης το The Silence βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του 2015 ενώ η ταινία του Kransinski έχει ένα πρωτότυπο σενάριο.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο The Silence θα δούμε πως και σε αυτή την ταινία τον πρώτο λόγο έχουν οι βασικές αισθήσεις των πρωταγωνιστών. Η απειλή του εχθρού έχει την μορφή απόκοσμων τεράτων – πτηνών τα οποία μαζικά έχουν επιτεθεί στην ανθρωπότητα. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να τα αποφύγεις είναι αν κάνεις απόλυτη σιωπή.
Αυτό αυτόματα σημαίνει πως οι διάλογοι στην ταινία κατά το ήμισυ είναι στην νοηματική γλώσσα και ειδικά μιας και η Ally είναι κωφή. H σιωπή λοιπόν εδώ παίζει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε στο Bird Box η όραση και έτσι για να επιβιώσει κάποιος πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να αποκτήσει τις ιδιότητες ενός άφωνου ατόμου…
Εκεί που το The Silence χάνει σημαντικά σεναριακά είναι στην φυσική εξέλιξη και ορμή των γεγονότων. Αυτό οδηγεί στην έλλειψη σασπένς. Για παράδειγμα λοιπόν στο A Quiet Place στην εισαγωγική σκηνή γνωρίζουμε πως ο οποιοσδήποτε θόρυβος είναι κάτι κακό, το παιχνίδι δημιουργεί θόρυβο, και το μικρό παιδί βρισκόταν πίσω από αυτό το λάθος, και έτσι γνωρίζαμε τι να περιμένουμε. Έχουμε λοιπόν αυτόματα την δημιουργία μιας αγωνίας για αυτό που έρχεται. Το The Silence όμως δεν προσφέρει κάποια τέτοια αγωνία γιατί δεν είναι δομημένο έτσι ώστε να σε προετοιμάσει για τον τρόμο που έρχεται. Αντί αυτού έχουμε σκηνές βίας που ξεπηδούν απότομα, που ναι μπορεί να είναι συνταγή για jump scares, αλλά σίγουρα δεν χτίζουν ένταση και αγωνία.
Επίσης στην ταινία έχουμε μια οικογένεια που βλέπει τον κόσμο που γνώριζε μέχρι χθες να διαλύεται. Πάρα αυτά παίρνουν την απεγνωσμένη απόφαση για ένα στοίχημα επιβίωσης με όλη την ενέργεια που τους έδωσε ένας απογευματινός ύπνος….
Κάποιες φορές το καστ της ταινίας φαίνεται να κάνει άσκοπες ενέργειες δείχνοντας πως δεν είχαν την σωστή καθοδήγηση και αυτό σίγουρα είναι εκνευριστικό ειδικά αν αναλογιστούμε τα ονόματα των ηθοποιών που πλαισιώνουν αυτή την ταινία.
Στα τρομακτικά πουλιά ή Vesps όπως ονομάζονται και που εμφανίστηκαν ξαφνικά; Η απειλή για την οικογένεια έρχεται και από έναν απειλητικό αιρετικό. Στο σημείο αυτό η ταινία αποκτά ένα δεύτερο επίπεδο με ενδιαφέρον όσο το πρώτο τρίτο της ταινίας πριν την εμφάνιση των τεράτων.
Για τον τομέα των εφέ δεν θέλουμε να μιλήσουμε ιδιαίτερα και καλύτερα να μην το κάνουμε. Στον τομέα τώρα των ερμηνειών ο αγαπημένος μας Stanley Tucci (A Private War) και η Kiernan Shipka (Chilling Advenures of Sabrina) κάνουν ότι καλύτερο μπορούν δεδομένου του σεναρίου που πραγματικά όμως τους αδικεί σε κάθε περίπτωση και που θα μπορούσε να τους δώσει πολύ καλύτερες δυνατότητες.
Συμπερασματικά λοιπόν και αν είστε φίλοι των θρίλερ, τρόμου ταινιών το The Silence δεν θα σας φανεί άσχημο άλλα σίγουρα δεν είναι εκείνη η ταινία που θα σας κάνει να έχετε αγωνία ή ένταση σε όλη την διάρκεια της, ή που θα θεωρήσετε ως σημείο αναφοράς . Κάποιοι μάλιστα σίγουρα θα φέρετε στο μυαλό σας και το “The Birds” του Ηitchcock αλλά ως εκεί (πέρασε και δεν ακούμπησε). Η ταινία και με βάση το καστ που είχε αδικείται από ένα μέτριο σενάριο και μια αίσθηση βιασύνης στην ολοκλήρωσης της που δεν έδωσε περιθώρια για μεγαλύτερο βάθος σε όλα τα επίπεδα.
