Του Μιχάλης Μπλέτσας
Research Scientist & Director of Computing στο Media Lab του ΜΙΤ
Δεν είμαι “οπαδός” της Apple. Για να είμαι ακριβής, “οπαδός” καμιάς εταιρίας. Η δουλειά μου δεν μου επιτρέπει τέτοιου είδους πολώσεις – προσπαθώ να κρατάω ίσες αποστάσεις, στο μέτρο του δυνατού, για να καταλήγω στις καλύτερες δυνατές λύσεις.
Τα τελευταία χρόνια όμως βρίσκω τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί όλο και περισσότερα από τα προϊόντα της Apple.
Για τη χρηστικότητα και τον βιομηχανικό σχεδιασμό έχουν γραφτεί πολλά και δεν νομίζω ότι έχει νόημα να προσθέσω κάτι. Έτσι κι αλλιώς από μόνα τους, χωρίς να βλέπω έντονα το αποτέλεσμα της δουλειάς εξαιρετικών μηχανικών, δεν είναι αρκετά για να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον. Για μένα η τέχνη είναι στην βέλτιστη υλοποίηση της απαιτούμενης τεχνολογίας. Τι να κάνω την κομψότητα του MacBook Air 1ης γενιάς όταν αυτή υπαγόρευε την μείωση της ικανότητας απαγωγής θερμότητας; Θα παρακάμψω την πεπατημένη λοιπόν και δεν θα γράψω για iPhone, iPad ή MacΒook Air (που χρησιμοποιώ τακτικά και για τα οποία θα συμφωνήσω ότι αποτελούν το μέτρο σύγκρισης για τον ανταγωνισμό στις κατηγορίες τους).
Θα γράψω για τον Mac Pro και το Airport Extreme κάτι που νομίζω ότι θα κάνει φρύδια να ανασηκωθούν – απόλυτα δικαιολογημένο για τόσο “βαρετά” προϊόντα.
Η πρώτη μου επαγγελματική απασχόληση στην πληροφορική (εν έτει 1986) είχε να κάνει με την αναβάθμιση ενός αυθεντικού IBM PC με σειριακό αριθμό 000008. Έκτοτε, τα PC (με την ευρεία έννοια) ήταν πάντα παρόντα στο επαγγελματικό μου περιβάλλον. Όσο πέρναγαν τα χρόνια τόσο πιο “μπλαζέ” γινόταν η διάθεση μου απέναντι τους. Είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς κάτι τόσο σύνηθες, τόσο “μπεζ”.
Ήταν κοντά στο τέλος του 2006 και δούλευα εντατικά στον σχεδιασμό του OLPC XO (του λεγόμενου “laptop των $100”). Για τις ανάγκες του γραφίστα μας, αγοράσαμε έναν από τους πρώτους Mac Pro με επεξεργαστές Intel. Οι προδιαγραφές του μηχανήματος έμοιαζαν με αυτές των αντίστοιχων “σταθμών εργασίας” της DELL, HP κ.λπ. Το περίβλημα του όμως από χυτό αλουμίνιο το έκανε να ξεχωρίζει. Οι μεγάλοι, χαμηλής ταχύτητας ανεμιστήρες δούλευαν πραγματικά αθόρυβα. Βγάζοντας το πλαϊνό κάλυμμα, είδα το πιο τέλειο εσωτερικό προσωπικού υπολογιστή που είχα δει μέχρι εκείνη την στιγμή: κανένα καλώδιο να προεξέχει, εύκολη πρόσβαση χωρίς εργαλεία, μεγάλες δυνατότητες αναβάθμισης, εξαιρετική ποιότητα κατασκευής. Ήταν το πιο τέλειο “PC” που είχα δει ποτέ! Design μέσα και έξω!
Όταν έφυγα από το OLPC στις αρχές του 2009, ο Mac Pro ήρθε μαζί μου. Έκτοτε αποτελεί τον κύριο μου υπολογιστή (στον οποίο γράφω αυτές τις γραμμές). Τα χρόνια του πρόσθεσαν μνήμη, σύγχρονη κάρτα γραφικών, μεγαλύτερους και γρηγορότερους δίσκους και (σχετικά πρόσφατα) τετραπύρηνους επεξεργαστές (αγορασμένοι έναντι εξευτελιστικής τιμής από το eBay) αντικατέστησαν τους αρχικούς διπύρηνους. Το φθινόπωρο ο Mac Pro 1.1 μου θα κλείσει αισίως 7 χρόνια συνεχούς υπηρεσίας στην πρώτη γραμμή.
Η Apple πρόσφατα ανακοίνωσε ένα δραστικό ανασχεδιασμό του Mac Pro, προσαρμοσμένου στα νέα δεδομένα. Οι σειριακοί δίαυλοι υπερυψηλής ταχύτητας, σπρώχνουν τα περιφερειακά έξω από το “κουτί”. Διατηρώ ανοικτό μυαλό και περιμένω να δω εκ του φυσικού τον διάδοχο ή “γιαπωνέζικο σκουπιδοτενεκέ” για πολλούς, λόγω του ιδιαίτερου κυλινδρικού του σχήματος. Δεν έχω άποψη προς το παρόν. Πάντως αν βρεθώ με νέο Mac Pro, είναι γιατί ήδη έχω βρει χρήση για τον παλιό: θα τρέξει VMWare έτσι ώστε να μπορέσει να συγκεντρώσει σε ένα “κουτί” όλους τους μικρούς servers που με τα χρόνια έχουν συσσωρευτεί στο ντουλάπι του υπογείου.
Εδώ ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί: καλά ο Mac Pro, αλλά το AirPort Extreme;
Έχοντας ευρυζωνική σύνδεση στο σπίτι από το 1998, με ενοχλούσε πάντα η χαμηλή ποιότητα του λογισμικού των οικιακών δρομολογητών (routers) οι οποίοι χρειάζονται πολύ συχνά (τουλάχιστον για τις δικές μου προτιμήσεις) επανεκκίνηση. Και αυτό συνήθως τις πιο άβολες στιγμές, αποτελώντας τα καλύτερα παραδείγματα για τον νόμο του Murphy. Όταν πριν χρόνια η γυναίκα μου με ξύπνησε στην μέση της νύχτας στην Κίνα για να μου παραπονεθεί ότι δεν δούλευε το internet στο σπίτι, αποφάσισα ότι θα πρέπει να προσέξω λίγο περισσότερο το θέμα… Έτσι δοκίμασα αρκετούς δρομολογητές και κατέληξα σε έναν αξιόπιστο. Ο κόπος μου δεν έπιασε τόπο γιατί ο πάροχος μου αύξησε την ταχύτητα της σύνδεσης μου μετά από μερικούς μήνες και ο αξιόπιστος μεν δρομολογητής μου αποδείχθηκε αργός για την νέα σύνδεση. Εκείνη την εποχή συνεργαζόμουν με μια εταιρία ημιαγωγών που προμήθευε την Apple. Με ρώτησαν αν ήξερα κάποιον που θα μπορούσε να τους γράψει το λογισμικό δρομολόγησης για έναν από τους μικροεπεξεργαστές τους, τον οποίον ήθελαν να προωθήσουν στην Apple. Τους συνέστησα ένα από τους αρχικούς προγραμματιστές του BSD τον οποίο γνώριζα από την δουλειά του στα ασύρματα δίκτυα.
Η Apple τελικά χρησιμοποίησε τον επεξεργαστή στο AirPort Extreme, το οποίο αγόρασα σίγουρος για τις ικανότητες του προγραμματιστή και το οποίο δεν έχει χρειαστεί να επανεκκινήσω ποτέ, παρά μόνο για την ετήσια αναβάθμιση του λογισμικού του. Απλά δουλεύει….
